Πρίν από λίγο καθόμουν στο PC (πρωτότυπο...) και ήμουν εξ'ολοκλήρου απορροφημένος σε ενα άρθρο για τα νέα υβριδικά μοντέλα της Honda και τον πολύπλοκο τρόπο λειτουργίας τους.Ενώ λοιπόν απολάμβανα τα όσα διάβαζα και την διαδικασία αφομοίωσής τους,σκεπτόμενος το πόσο φοβερή και τρομερή είναι η νέα τεχνολογία,βγαίνοντας στο μπαλκόνι για λίγο αέρα,βλέπω παρακαρισμένη μια Rolls Royce του '22.Κατεβαίνω,βρίσκω τον ιδιοκτήτη και μιλάμε για λίγο.Το αυτοκίνητο είναι άριστα συντηρημένο,όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες,τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά.Το δερμάτινο σαλόνι είναι σε ανέλπιστα καλή κατάσταση,αν σκεφτούμε ότι δεν έχει αλλαχτεί ποτέ του.
Συγκρίνω νοητά τον απλοϊκό,κάκιστο αεροδυναμικά,σχεδιασμό του με αυτόν ενός σύγχρονου αυτοκινήτου και τις τεραστίας διαμέτρου ρόδες του με τα υπερσύγχρονα πέλματα μιας τετράδας P Zero ή Eagle F1.Άτοπη η σύγκριση.Όμως η μυρωδιά του προπολεμικού δέρματος,το τετραγωνισμένο σχήμα,οι μεντεσέδες στις πόρτες και οι διάφοροι μοχλοί που υπάρχουν στο εσωτερικό αντί των άπειρων κουμπιών που επικρατούν σήμερα,είναι πράγματα που προκαλούν συγκίνηση.Τέτοια περιστατικά με κάνουν να σκέφτομαι αν τελικά η πρόοδος αποστειρώνει το συναίσθημα,αν η πολυπλοκότητα είναι ανώτερη της απλότητας.Όπως και να έχει,όσο και αν προοδεύσουμε,πάντα θα πρέπει να κοιτάμε πίσω μας,όχι με γέλιο και περιφρόνηση για την "απαρχαιωμένη" τεχνολογία (όποιου είδους και αν είναι) αλλά με ενδιαφέρον και σεβασμό.Και ίσως,αν είμαστε τυχεροί,να κερδίσουμε κάτι από αυτό...
