Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα.
Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας « Εμπρός?».
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Στέφανος Ιωάννου, και ότι ήθελα να μιλήσω με την Μαρία Βασιλοπούλου?" Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Μαρίας, και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία)
Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « είσαι πολύ λ@κ@μ@ς» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «λ@κ@μ@ς» και την έβαλα στο συρτάρι μου. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «εισαι πολυ λ@κ@μ@ς» .
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.
Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά» τηλεφωνήματα στον «λ@κ@μ@». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα :" Γεια, είμαι ο Γιάννης Λέχος από τον ΟΤΕ και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων". Εκείνος μου φώναξε «ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα « πως να το ξέρεις αφού είσαι λ@κ@μ@ς»
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking, ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.
Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο λ@κ@μ@» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον λ@κ@μ@ με τη BMW.
Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε « Έμπρός?». « Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω. « Ναι, ακριβώς» μου απαντάει. « Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω. «Βεβαίως,μένω στη οδό Ελ. Βενιζέλου 142, Αθήνα. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο " .
"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.
" Το όνομα μου είναι Μιχάλης Γεωργίου," απάντησε.
" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, κ.Μιχάλη?"
" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.
"Άκου, Μιχάλη, μπορώ να σου πω κάτι ?"
" Ναι?"
" Μιχάλη, είσαι λ@κ@μ@ς!" Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.
Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.
Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μαλάκες, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
Μια μέρα τηλεφώνησα στον μαλάκαI #1.
"Γεια"
"Είσαι λ@κ@μ@ς!" ( αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
" Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.
"Φυσικά," απάντησα
"Σταμάτα να μου τηλεφωνείς," μου φώναξε ουρλιάζοντας.
" Ανάγκασε με" του απάντησα..
" Ποιος είσαι ρε?" με ρώτησε.
" Λέγομαι Μιχάλης Γεωργίου."
" Αλήθεια? Καιι που μένεις αν επιτρέπεται?"
" Μένω στην οδό Ελ. Βενιζέλου 142, Αθήνα, λ@κ@μ@ . Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW".
Τότε μου λέει, " Έρχομαι από εκεί τώρα!! Μιχάλη καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι."
Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, λ@κ@μ@!"
Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον λ@κ@μ@ # 2. "
Έμπρός?" απάντησε.
" Γεια σου λ@κ@μ@" του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, " Αν μάθω ποιος είσαι..."
" Τι θα κάνεις?" του απάντησα.
" Θα σου κόψω το κώλο" μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, " Λοιπόν λ@κ@μ@, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα
σπίτι σου!"
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη Ελ. Βενιζέλου 142, Αθήνα σε ενα κίτρινο σπίτι κτλ...
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το ΣΚΑϊ και τους ανέφερα για ένα πόλεμο συμμοριών, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη Ελ. Βενιζέλου.
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη Ελ. Βενιζέλου. Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο , μπροστά σε
6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και το πλήρωμα του ΣΚΑϊ.
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα.
...
λέω να πάρω ένα νουμεράκι γιατι δεν νιώθω καλά…
kati vlepo......
alla variomoyn na to allakso..
Πλακα είχε παντως...